Celem projektu jest skonstruowanie ławek kościelnych, które będą dostępne, a jednocześnie nie będą zakłócać wizualnie wnętrza świątyni rzymskokatolickiej.
Ławki mają być ergonomicznymi miejscami sprzyjającymi modlitwie, przystosowanymi do specyficznych potrzeb wiernych w różnym wieku, o szerokim spektrum cech i zdolnościach motorycznych.
Ważnym aspektem jest nie tylko forma mebla, ale również ułożenie i konfiguracja segmentów w przestrzeni tak, aby były one niezauważalnym usprawnieniem rzeczywistości kościoła.
W kościołach rzadko można spotkać miejsca przeznaczone specjalnie na laski i kule; swoje prywatne akcesoria osoby starsze zwykle wieszają na haczykach pod pulpitem, co bywa problematyczne. Osoby z niepełnosprawnościami, które nie siadają w ławkach często czują się wykluczone ze wspólnoty i skrępowane, kiedy inni muszą ich wyminąć w ciągu komunikacyjnym. Brak przeznaczonych miejsc na wózki stwarza ryzyko niepowodzenia potencjalnej akcji ewakuacyjnej. Ci, którzy mają możliwość korzystać z ławek dotkliwiej doświadczają zbyt małych przestrzeni między klęcznikiem a siedzeniem, przez które z trudnością zajmują miejsca. Aspekty wymienione powyżej wpływały na decyzje, które podejmowałam podczas definiowania rozwiązania.
