Historia Wydziału Wzornictwa sięga 1954 roku, kiedy decyzją ówczesnego rektora ASP Mariana Wnuka powołano Zakłady Doświadczalne ASP (w latach 70. przemianowane na Zakłady Artystyczno-Badawcze) pod kierownictwem legendarnego architekta, współpracownika Le Corbusiera, Jerzego Sołtana. Było to multidyscyplinarne biuro projektowe, w ramach którego od drugiej połowy lat 50. działała pracownia wzornictwa przemysłowego realizująca zamówienia płynące z zakładów przemysłowych. W 1958 roku Sołtan przedstawił założenia teoretyczne, na podstawie których dwa lata później utworzono Pracownię Plastyki Form Przemysłowych funkcjonującą w ramach Wydziału Architektury Wnętrz. Pracownia się rozrastała: niebawem została przekształcona w Katedrę Projektowania Form Przemysłowych z dwiema pracowniami, by wreszcie w 1977 roku stać się zaczynem do stworzenia odrębnego Wydziału Wzornictwa Przemysłowego.

Sołtan, sam sceptycznie nastawiony do utworzenia odrębnego wydziału (był zwolennikiem rozszerzenia profilu na Wydział Architektury), w 1963 roku zaprosił do współpracy młodego rzeźbiarza, Andrzeja Jana Wróblewskiego. Sam wkrótce wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, a jego asystent w Katedrze Projektowania stał się orędownikiem powołania nowej jednostki. Potrzebę tę Wróblewski argumentował między innymi koniecznością włączenia do programu specjalistycznych przedmiotów, takich jak modelowanie. Początkowo także Lech Tomaszewski nie był entuzjastą tego pomysłu. Ten absolwent Politechniki Warszawskiej po wyjeździe Sołtana został kierownikiem Pracowni Wzornictwa w Zakładach Doświadczalnych, a następnie dziekanem Wydziału Architektury Wnętrz.

Żeby ostatecznie powstał Wydział Wzornictwa musiały upłynąć kolejne lata, podczas których trwały prace organizacyjne oraz tworzono zręby programu. W 1974 roku podczas seminarium w kawiarni Nowy Świat przedstawiono studium pod tytułem „Tezy programowe kształcenia projektantów form przemysłowych w ASP w Warszawie”. Jego autorami byli Lech Tomaszewski, Andrzej Jan Wróblewski oraz inni pedagodzy Katedry i późniejszego Wydziału: Bogusław Woźniak, Rafał Prewysz Kwinto, Cezary Nawrot oraz Wojciech Wybieralski. Wydział Wzornictwa Przemysłowego ostatecznie powołano zarządzeniem Ministerstwa Kultury i Sztuki w czerwcu 1977 roku. Pierwszym dziekanem został doc. Wróblewski, a prodziekanem – prof. Tomaszewski.

Różnorodne obszary zainteresowań i wykształcenia „ojców założycieli” Wydziału, Sołtana, Wróblewskiego i Tomaszewskiego, zdeterminowały i nakreśliły profil nowopowstałej jednostki. Sołtan był bowiem architektem, Wróblewski – artystą, natomiast Tomaszewski specjalizował się w kwestiach technicznych i konstrukcyjnych. Program Wydziału Wzornictwa Przemysłowego od początku wpisał się w sięgające Bauhausu tradycje modernistyczne, które można streścić za pomocą bon motu Louisa Sullivana, „forma wynika z funkcji”. W latach 70., czyli w momencie powstawania Wydziału, na jego kształt mocno wpłynęły modne wówczas idee naukowego operacjonalizmu wywodzące się z Hochschule für Gestaltung z Ulm (HfG), z którą polscy projektanci utrzymywali kontakt. Była to jeszcze bardziej purystyczna wersja funkcjonalizmu, która polegała na maksymalnym uproszczeniu formy, odrzuceniu ekspresji i dążeniu do eliminacji estetycznej stylizacji. Inspiracja szkołą z Ulm oznaczała także wprowadzenie wątku studyjnego i badawczego.

W ramach programu znalazło się też miejsce na naukę komunikacji wizualnej, za którą odpowiedzialny był Roman Duszek. W 1980 roku powstała kierowana przez malarza Jacka Sempolińskiego Katedra Kształcenia Ogólnoplastycznego zajmująca się nauką tzw. sztuk czystych, czyli malarstwa, rysunku i rzeźby. Od samego początku twórcy programu Wydziału przywiązywali ogromną wagę do ogólnego rozwoju intelektualnego studentów, których pragnęli widzieć jako intelektualistów, wrażliwych na humanistyczne, społeczne i ekonomiczne konteksty dyscypliny. W 2004 roku powstał Zakład Historii i Teorii Designu (od 2014 r. Katedra), którego kierownikiem został Józef A. Mrozek. Jednostka ta wprowadziła zajęcia, które wykraczają poza zwyczajowe kształcenie humanistyczne na uczelniach artystycznych, proponując refleksję na temat współczesności widzianej z perspektywy różnych dyscyplin. Od początku istnienia Wydziału ważne było też odejście od charakterystycznego dla ASP modelu „mistrzowskiego”, który zastąpiła nauka pracy zespołowej iw wypracowywanie rozwiązań na drodze dialogu i wymiany doświadczeń między specjalistami różnych dziedzin.

Lata 80. były trudnym czasem dla Wydziału Wzornictwa. Kryzys polskiej gospodarki oznaczał zmniejszenie produkcji przemysłowej, a co za tym idzie, ograniczenie popytu na usługi projektantów. Problemy Wydziału były także związane z niespodziewaną śmiercią Lecha Tomaszewskiego (1982), rezygnacją Wróblewskiego z funkcji dziekana (1983), a także odejściem z Wydziału lub emigracją kolejnych pedagogów, łącznie z Romanem Duszkiem oraz samym Wróblewskim. Przez kryzysowe lata Wydział przeprowadził Wojciech Wybieralski, który od 1985 roku, przez dwie kadencje pełnił funkcję dziekana.

Od 1985 do 1995 roku pedagodzy i studenci Wydziału brali udział w programie współpracy i wymiany zainicjowanym przez Lou Taylor, wykładowczynię historii ubioru z Politechniki (późniejszego Uniwersytetu) w Brighton. Inicjatywa ta zaowocowała wieloletnimi relacjami między uczestnikami programu, a także otwarciem się Wydziału na współpracę z uczelniami z Europy Zachodniej. Po przełomie 1989 roku możliwe stało się nawiązanie bardziej sformalizowanej współpracy w ramach programów TEMPUS I i TEMPUS II, w których uczelniom z Brighton i Warszawy partnerowały także szkoły w Budapeszcie, Paryżu i Krakowie (TEMPUS I) oraz Dublinie, Manchesterze i Krakowie (TEMPUS II).

W latach 90. funkcje dziekana pełnili Cezary Nawrot (ponownie, pierwsza jego kadencja przypadła na początek lat 80.) i Grzegorz Strzelewicz. Pod koniec lat 90. rozpoczęła się pierwsza kadencja Ksawerego Piwockiego, którego w 2004 roku zastąpił Jerzy Porębski. W 2012 roku na stanowisko dziekana wrócił Piwocki. W 2002 roku, zgodnie z Deklaracją Bolońską, Wydział Wzornictwa jako pierwszy spośród polskich wydziałów artystyczno-projektowych wprowadził dwustopniowy tok nauki z podziałem na studia licencjackie i magisterskie.

Po trudnym okresie przejściowym w latach 90., kiedy gospodarka polska podlegała gwałtownym przekształceniom, a projektanci musieli przystosować się do nowych technologii i sposobów współpracy z przedsiębiorstwami, początek nowej dekady przyniósł ogromne zainteresowanie studiami wzorniczymi. Atrakcyjność Wydziału wzmacniała coraz intensywniejsza współpraca z wielkimi światowymi firmami i wybitnymi projektantami. Studenci zaczęli wyjeżdżać na warsztaty i tworzyć projekty dla takich firm, jak Ikea, Alessi, Hansgrohe, czy Nokia. Jednocześnie zaczęły powstawać realizacje we współpracy z organizacjami pozarządowymi, władzami miasta, czy innymi instytucjami zajmującymi się działalnością niekomercyjną. W ramach tych kooperacji coraz więcej projektów tworzonych jest z myślą o przestrzeniach publicznych oraz o osobach wykluczonych: bezrobotnych, czy niepełnosprawnych.

W 2010 dziekan Jerzy Porębski otworzył na Wydziale Wzornictwa Katedrę Mody, której kierownictwo i opracowanie programu powierzył Januszowi Noniewiczowi. Katedra wyróżnia się autorskim programem nauczania, który skorelowany jest ze specyfiką globalnego rynku mody. Międzynarodowa kadra Katedry, w skład której wchodzą projektanci aktywnie działający w świecie mody, łączy nauczania projektowania ze sztuką, wprowadzając myśl krytyczną i osadzając tę dyscyplinę w społecznym kontekście.

W 2009 roku, w odpowiedzi na rozszerzenie profilu jednostki, a także przemiany wewnątrz samej dyscypliny, zmieniono nazwę z Wydziału Wzornictwa Przemysłowego na Wydział Wzornictwa.